donderdag 16 juni 2011

Dag 57 Pontremoli - Aulla

16/06/2011 dagtrip: 34 km totaal: 1482 km.
De rug gaat al een stuk beter, dus kan ik weer het wandelpad op. Om 6.30u was ik al op weg om zo weinig mogelijk in de warmte te moeten lopen. Vanmorgen zag ik wat ik al op voorhand had gedacht: de vernieuwde hielen van mijn wandelschoenen zijn aan het loskomen... Dus in ieder dorp waar ik doorkwam vroeg ik of er een schoenmaker "calzolaio" was. Ik moest uiteindelijk wachten tot hier in Aulla voor ik er een vond. Hij zei me dat ik ze morgen in tegen 10.30u mag komen ophalen. Hij gebruikt een andere manier van lijmen en daardoor duurt het wat langer. Ik was al blij dat ik geen 24uur moet wachten zoals ik gevreesd had. Ik kan morgen dus uitslapen en zal wat later op mijn bestemming zijn. Mijn slaapplaats voor morgen is trouwens al besproken. Ik ben hier echt tof ontvangen: ze zagen me aankomen met m'n rugzak en de deur van het museum waar ik me moest aanmelden ging al open. De jonge vrouw spreekt zelfs vlot Frans en vraagt me onmiddellijk of ik eerst een verfrissing wil, wat ik natuurlijk aanvaard. De fles limonade ging zowat voor de helft naar binnen (en dan was ik nog beleefd). Na de formaliteiten ging ze met me mee om de slaapplaats te tonen. Morgen moet ik maar de sleutel in de brievenbus gooien met eventueel een vrije gift. Ze heeft zelfs de slaapplaats voor morgen voor me geregeld.

Le dos va mieux et je peux donc reprendre la route via les sentiers pédestres. A 6.30 heures j'étais déja en route pour éviter la forte chaleur. Ce mâtin j'ai constaté ce que je craignais déja : les talons de mes chaussures n'ont pas tenu le coup et par conséquent dans chaque village où je passais je demandais après un cordonnier "calzolaio". J'ai du patienter jusqu'à Aulla pour en dénicher un. Il m'a annoncé que je pourrais récupérer mes chaussures demain vers 10.30 heures. Il emploie un autre méthode pour coller et celà dure plus longtemps. J'étais déja heureux de ne pas devoir attendre 24 heures comme je le craignais. Demain je peux donc faire la grasse mâtinée et seraibnà ma destination un peu plus tard que prévu. Mon gîte pour était déja réservé et l'accueil fut très chaleureux : ils m'ont vu arriver avec mon sac à dos et la porte du musée où je devais me présenter était déja ouverte. La jeune femme parle même le français et me propose avant tout un rafraîchissement ce que j'accepte évidemment. J'ai pratiquement vidé la moitié de la bouteille de limonade (je suis resté poli). Après les formalités elle m'a accompagné pour m'indiquer le dortoir. Demain je n'ai qu'a jeter la clé dans la boîte aux lettres accompagné d'un don éventuel. La dame a même soigné pour un logement pour le lendemain